East coast, Tongariro, Te Nikau, Wanaka

Ze blijven maar komen, de prachtige ervaringen en landschappen in Nieuw-Zeeland. Het reizen met een georganiserde bus heeft zo zijn voor- en nadelen. Je komt op mooie plekken in the middle of nowhere en je hebt altijd mensen om je heen, maar soms voel ik me net een Japanner die het land doorsjeest en geen moment zelf hoeft na te denken. En dat is totaal niet avontuurlijk! Ik neem op veel plekken dan ook wat langer de tijd om zelf te ontdekken wat er te doen is.
Alweer een maand geleden, na mijn vorige verslag, ging ik naar de oostkust van het noorder eiland voor een driedaagse trip. Hier komen niet veel toeristen maar het is zeker de moeite waard. We waren met een kleinere groep dan normaal wat de sfeer ten goede kwam. De chauffeur/gids was ook bijzonder, namelijk een 80-jarige man ipv de gebruikelijke hippe vogel. Dit was voor de groep even wennen maar uiteindelijk was het een prachtige en relaxte trip waarbij ik roggen heb gevoerd, als eerste in de wereld de zonsopgang heb gezien en mijn eigen ketting heb gemaakt uit green stone (van grote waarde voor Maori).

Verder naar het zuiden kwamen we via een paar unieke overnachtingsplekken bij het Tongariro National Park. Hier zijn enkele vulkanen, zowel slapende als actieve. In het park bevindt zich ook een van de beste eendaagse wandelingen ter wereld, de Tongariro Crossing. De twintig kilometer met grote hoogteverschillen is al een hele uitdaging, maar er was nog een extraatje voor de liefhebber: naar de top van de vulkaan die als Mount Doom in Lord of the Rings wordt gebruikt. Samen met een paar jongens door het losse vulkanische gesteente naar boven gelopen. Je kon zelf je route bepalen want er was geen pad. Het was super zwaar en ik voelde me bijna een Hobbit met een missie. Maar uiteindelijk de top gehaald en de ring vernietigd. De afdaling was doodeng. De rest van de wandeling was prachtig, met hemels blauwe meren en rokende vulkanen.

In de hoofdstad Wellington heb ik een paar dagen rustig aan gedaan. Even leuk bijgekletst met Michel uit Groningen die hier ook aan het reizen is. Verder een concert bijgewoond van Rudimental. Heel gaaf! Na een ruige maar mooie boottocht kwam ik op het zuider eiland. Via het Abel Tasman national park gingen we naar de westkust. Dit gebied staat bekend om zijn ruige kusten, pancake rocks en goudkoorst van ruim honderd jaar geleden. De accomodatie in Punakaiki bestond uit meerdere huisjes in het regenwoud. De sfeer was erg relaxed en ze zochten mensen om te werken tegen voedsel en accomodatie (WOOFEN). Dus toen ben ik daar een week geweest en het was geweldig! De groep woofers was heel leuk en de band met managers en eigenaar (een geweldige oude kerel vol positieve energie) was heel informeel. Lunch en diner was altijd met zn allen (waaronder twee veganisten). Het werk was vier uur per dag huisjes schoonmaken en een beetje tuinieren. Genoeg vrije tijd om te wandelen in de bergen en het bos aan de ene kant of het ruige strand vol grotten en rosten aan de andere kant. Na maanden reizen voelde het als thuis ver weg van huis.

Terug op de bus ging de reis naar de Franz Jozef gletsjer. Helaas was het slecht weer dus was het uitzicht matig en gingen veel activiteiten niet door. Sint Patricks Day was ook nat, maar dat kwam vooral door het bier. De afgelopen dagen ben ik in Wanaka geweest, een plaatsje aan een groot meer. Het weer was prachtig en ik heb veel gelopen en een mountain bike gehuurd. Prachtige omgeving!

Tot de volgende keer.